4de verslag: Z-India, van 27-12-'16 tot 17-1-'17
Door: Francine
Blijf op de hoogte en volg Francine
17 Januari 2017 | India, Pondicherry
Hallo allemaal,
Heel hartelijk bedankt voor jullie enthousiaste reacties op mijn vorige verslag.
Zoals jullie wel begrepen hebben zit ik nu in Pondicherry in Zuid India (Tamil Nadu). Het is een grote overgang van Nepal naar Zuid India, met zowel positieve als negatieve ervaringen. Hieronder kunnen jullie van dag tot dag meegenieten van mijn belevenissen.
Op dinsdag 27 december brengt Ketchab me , om 8.00 uur ' s ochtends , met de auto naar de luchthaven van Kathmandu. Op de weg is het nog vrij rustig met het verkeer want de verkeersdrukte begint hier pas rond 9.30 uur aangezien de kantoren en scholen pas om 10.00 uur van start gaan. Manish is met zijn motor al gearriveerd. We drinken samen koffie en ik krijg nog een mooi houten Hindoestaans masker van hem die de boze geesten buiten moeten houden. Ook krijg ik nog een mooie rode sjaal om mijn nek geknoopt en wens hij mij een goede reis. ( Inmiddels heb ik al 4 sjaals kregen). De vlucht is 1 uur vertraagd en vertrekt pas om 11.30 uur. Hierdoor land ik pas om 13.00 uur in Delhi waardoor ik de vlucht van 12.30 uur mis naar Chennai. De eerst volgende vlucht is pas om 17.20 uur. Het kan nog erger want er zaten ook Fransen in het vliegtuig die pas morgenochtend door kunnen vliegen naar Parijs en bij Holiday Inn moeten overnachten. Ik vraag een " delayed certificaat" waarop ik online de opgelopen schade kan claimen. Delhi heeft een mooie grote luchthaven met mooie winkels, dus ik kom de tijd wel door met winkels bekijken en lezen in mijn e-book. Helaas is er geen gratis WiFi. Rond 21.00 uur land ik in Chennai. En vervolgens is het nog 3,5 uur met de auto rijden naar Pondicherry ( het verkeer in Chennai staat om 10.00 uur ' s Avonds nog hartstikke vast). En om 1.00 uur ' s nachts stap ik mijn nieuwe onderkomen in. Dit is wel wennen: een klein kaal kamertje, een gezamenlijke keuken, douche en w.c. Als de watertank leeg is heb je geen water meer en moet je een schakelaar overhalen zodat de tank weer gevuld wordt en dat duurt 30 min. Een beetje lastig als je onder de " koude" douche staat of de w.c. moet doortrekken.
Woensdag 28 december. Ik ga op verkenning. Eerst in de keuken: waar kan ik het een en ander vinden. Vervolgens maak ik kennis met andere vrijwilligers die in dit of een ander huis wonen en met het kantoor en medewerkers van de vrijwilligers organisatie Prime Trust. Achter op de motor van Radesh krijg ik een sightseeing door Pondicherry en bezoek andere projecten zoals een kinderopvang en een plek waar vrouwen leren naaien zodat ze zelf een atelier kunnen beginnen. Ook rijden we naar het ziekenhuis waar ik ga werken en maak kennis met de chef executive officier Dr Ranganath . Ik ga ook geld wisselen. Gelukkig had ik vanuit Nederland ook dollars meegenomen die ik bij Western Union kon wisselen tegen Indiase rupies want momenteel kun je in India niet meer dan 2000 roepies ( 18 euro) per keer pinnen. Dit hangt samen met het feit dat de regering de briefjes van 500 en 1000 roepies uit de roulatie heeft genomen om zwart geld uit te bannen.
s Avonds maak ik kennis met de Zuid Indiase keuken: voor 30 Indiase roepies ( nog geen halve dollar) hebben we Dosa met coconut chutney gegeten. Ook het fruit is hartstikke goedkoop. Ook ' s Avonds blijft het warm en kan ik op het dakterras mijn mails lezen en beantwoorden.
Donderdag 29 december gebeurt er van alles en nog wat. Eerst probeer ik online het vertragingsformulier in te vullen. Dit lukt met hangen en wurgen, maar echter zonder resultaat, want meteen krijg ik de mededeling dat ik niet in aanmerking kom voor een vergoeding, ondanks de 4,5 uur vlucht vertraging. Daarna ga ik kijken of ik lopend het Cluney ziekenhuis kan vinden, want dat wil ik gedurende mijn werk periode ook blijven doen. Met een beetje vragen onderweg bereik ik binnen 45 min. het ziekenhuis. Het ligt vlakbij het strand. Dus dat wordt dagelijks ook een strandwandeling ! Het geeft bij die 30 graden een echt zomers vakantie gevoel, al kun je op dat stuk niet zwemmen. Vlak bij ligt ook het mooie Bharathi park. Op de terugweg probeer ik een briefje van 2000 roepies te wisselen die ik van Western Union had ontvangen, maar nergens wilden ze wisselen: niet bij de bank, niet bij Thomas Cook wisselkantoor, niet bij de bakker en supermarkt. Balen!! Ik had honger gekregen, maar kon niets kopen. Gelukkig had Radesh, de coördinator van Prime Trust ( vrijwilligers organisatie) een oplossing via een relatie die bij een bank werkte, maar uiteindelijk wilde ze bij het ziekenhuis ook wel 2000 roepies klein maken. Hier hadden we om 16.30 uur weer een afspraak met Dr. Ranganath die mij persoonlijk een rondleiding gaf op alle afdelingen van de polikliniek zoals het lab. , Apotheek, röntgen afdeling, de screening en uiteraard de fysio.afd. waar ik Sendhil, de mannelijke fysiotherapeut heb gesproken die van 13.00 - 19.00 uur werkt. Dr Ranganath is bijzonder aardig en praat als Brugman. Terug bij mijn kamer ga ik eerst boodschappen doen zodat ik mijn honger kan stillen. Inmiddels heb ik ook een andere kamer op de 1 ste verdieping gekregen. Hier ben ik erg blij mee aangezien de kamer veel groter is en een eigen toilet, douche en keuken heeft ( al heb ik nog geen gas waarmee ik kan koken) Maar het mooie is dat zich voor de kamer een grote overloop bevindt van zo'n 13 bij 4 meter waar een bank en een tafel met stoelen staat en heel luchtig is om te verblijven als ik thuis ben ( al word ik hier wel gestoken door muggen ). Ik heb ook een beetje pech want mijn mobiele telefoon vroeg om de pukcode ( waarschijnlijk heeft hij klem gezeten in mijn tas en is er 3 x een foute pincode ingedrukt). Maar de pukcode heb ik niet bij me. Op internet geven ze verschillende oplossingen om achter die pukcode te komen, maar wat ik ook intoets , ze geven allemaal een fout melding. Weer balen, want nu kan ik mijn mobiele telefoon niet meer als wekker en als radio gebruiken.
Vrijdag 30 december ga ik weer met Radesh naar het Cluny ziekenhuis. Nu met mijn diploma's s fysiotherapie en manuele therapie en mijn BIG registratie om deze te laten zien aan zuster Reginald, hoofd van de administratie. Maar de zuster was de hele dag afwezig. Zij moet toestemming geven dat ik daar mag werken. Dus ik kan vandaag nog niet aan de slag. Al ben ik wel naar de fysio.afdeling gegaan en heb ik kennis gemaakt met de vrouwelijke fysiotherapeut Aruna die van 8.00-1400 uur in het ziekenhuis werkt. Momenteel is het daar rustig met patiënten I.v.m. de kerstvakantie en omdat de meeste patiënten naar het Government ziekenhuis gaan omdat het daar gratis is. Dus ik heb vandaag weer een vrije dag en ga verder Pondicherry verkennen. Vooral in de "witte wijk" wonen veel Fransen en hebben de straten Franse namen. Dit stamt uit de tijd dat Pondicherry in 1673 in handen van de Fransen kwam en tot 1954 de hoofdstad van Frans-Indië. bleef. Ze spreken hier Tamils en een deel spreekt ook Frans en Engels. Het is opvallend hoeveel katholieke kerken ik hier tegen kom met kerstkribbetjes, met uiteraard Franse namen. Doch 85% van de bevolking is Hindoeïstisch. Zo heb ik ook een bezoek gebracht aan de Manakula Vinayagar tempel (1666) gewijd aan Ganesha ( de god met het olifantshoofd , de god van kennis en wijsheid,) Binnen in de tempel bevinden zich 40 incarnaties en vormen van Ganesha. Er loopt ook een tempel-olifant rond genaamd Lakshmi die met zijn slurf de pelgrims zegent. Verder bestaat de stad uit heel veel kleine winkels vnl. kledingwinkels en rijden er enorm veel motors, scooters en tuk tijd rond die met hun claxon veel lawaai maken . Fruit, groenten en uit eten is hier erg goedkoop. Dus voor het geld hoef je hier niet zelf te gaan koken en bakken. En dank zij de wifi in huis kan ik ' s avonds het wereld nieuws op mijn tablet lezen, mijn e-mails bekijken en zelfs de top 2000 op radio 2 beluisteren. Geweldig !!!
Zaterdag 31 december: oudejaarsdag.
Afgelopen dagen viel het me al op dat er voor elk huis een tekening met kleurstof gemaakt is. Ik was benieuwd hoe het heette en wat voor een betekenis het had. Dus ik vroeg het aan een van de buren en die nodigde mij meteen uit om binnen te komen en boden mij koffie aan. Het heet rangoli en heeft in deze streek (Tamil Nadu) vaak de vorm van een Achtpuntige ster of een bloem motief. Elke ochtend wordt een nieuwe tekening gemaakt en het dient als verwelkoming van de goede goden in hun huis. Ik heb daarna een heel gesprek met de familie en ze nodigen me uit om bij hun te komen eten en allerlei traditionele feesten samen met hun te vieren. Bijzonder waar een vraag toe kan leiden. Voor de zoveelste keer ga ik weer met Radesh naar het Cluny hospital om zuster Reginald te spreken die me toestemming moet geven om daar te werken. Nota bene wilde ze me weer afschepen omdat ze het erg druk had omdat ze 2 dagen afwezig was geweest. Maar het is ons uiteindelijk nog wel gelukt om de kopieën van mijn fysio.papieren aan haar te geven waarna ze zei dat ik maandag mocht beginnen. Daarna ben ik weer naar de fysio.afd. gegaan en Aruna ( fysiotherapeut) gesproken die gezellig met een aantal medewerkers van het ziekenhuis aan het praten was en oorbellen aan het uitzoeken was bij gebrek aan patiënten. Zo leer ik ook het ziekenhuis kennen. Daarna weer langs het strand gelopen en een ander deel van de stad verkent. Hierbij de Sacre Coeur ( mooie Franse Gothische katholieke kerk, gebouwd tussen de 17-18de eeuw) gezien en het treinstation. Onderweg wensen veel mensen me een "happy year" ' s Avonds vieren we met 5 vrijwilligers oud en nieuw op het dakterras van ons huis onder het genot van een pizza en kunnen we het vuurwerk goed zien wat in de stad wordt afgestoken. En ik sluit het oude jaar goed af want mijn mobiele telefoon doet het weer omdat ik via internet mijn pukcode heb kunnen achterhalen. Dus zeg het voort " je bent nooit te oud om te leren". en " elke dag kun je wat leren" !!!!
Zondag 1 januari 2017.
Het nieuwe jaar is begonnen, echter zonder oliebollen en appelflappen, maar met een stuk pizza nog van gisterenavond, bij gebrek aan iets anders. Maar heb maar geen medelijden met me want ik kom niets te kort. Buiten bewonder ik de nieuw gemaakte rangolies (tekeningen gemaakte met gekleurd krijt op straat). Ze zien er nog mooier uit dan de vorige dagen want ook hier is nieuwjaarsdag een feestdag. De dochter van de buren, bij wie ik gisteren op bezoek ben geweest heeft vanochtend van 4-9.30 uur een schitterend exemplaar gemaakt. Ook nu werd ik weer uitgenodigd om binnen te komen. De 3 kinderen van 4-8 jaar zagen er schattig uit in hun " bruidsjurkjes" en de vrouwen droegen mooie sari's. Als specialiteit op deze feestdag maken en eten ze warda's (een gefrituurde snack), wat ik uiteraard mocht proeven. En ze nodigden mij uit voor de komende feestdagen zoals:
1. Op 7 januari waarop de man des huizes een Hindoestaans ritueel ondergaat in de tempel waarbij de priester een speciale ketting die hij draagt , genaamd Saturn mala, in zal wijden.
2. Van 13 t/m 16 januari waarop Pongal gevierd wordt, wat een oogstfestival is in Zuid India ( zie onderstaande beschrijving)
Dus ik ben benieuwd! Maar ik vind het erg leuk om dit met hun te vieren, dat kun je je wel voorstellen !!
'S Middags ga ik weer een ander deel van Pondicherry lopend verkennen. De meeste winkels zijn gewoon open. Veel mensen gaan op familiebezoek of lopen te flaneren over / langs het strand. Mijn schoen moet gerepareerd worden, gelukkig vind ik een schoenmaker zittend langs de weg, die voor 20 roepies ( 25 ct) mijn schoen maakt.
Maandag 2 januari:
Vandaag ga ik officieel werken in het Cluny ziekenhuis. Omdat het momenteel vrij rustig is met fysiotherapie patiënten besluit ik pas om 10.00 uur te beginnen. s' Morgens komen slechts 3 patiënten met heup, lage rug en tenniselleboog klachten. Geen van allen wordt onderzocht of krijgt oefentherapie, maar krijgen een apparaat b.v. UG of UKG wat de dokter heeft voorgeschreven en de fysio. heeft op te volgen. Een van deze patiënten was zuster Liaros vergezeld door een andere non zuster Goma van het Mother Theresa huis. Zij vertelden dat ze gratis huisvesting gaven aan weeskinderen en oude van dagen die niet voor zich zelf kunnen zorgen. Hiervoor moeten ze wel toestemming hebben van de regering, en ze betalen het met het geld uit giften. Ze nodigen mij uit om het tehuis te gaan bezoeken, wat ik zeker zal gaan doen. 's Middags behandelen we patiënten op de kraam afdeling: 12 ijzeren bedden met matrassen van 10 cm dikte op een zaal. Ook proberen we een oude demente zuster Hermine met Parkinson en heupklachten in de benen te krijgen m.b.v. een looprekje, wat niet meeviel. En we gaan naar het gedeelte waar weeskinderen opgevangen worden die deels ook in aanmerking komen om geadopteerd te worden binnen India. 2 van deze kinderen hebben cerebrale palsy (hersenaandoening met verlammings verschijnselen).
Verder hebben we de tijd gevuld met praten met Aruba en Sendhil, de twee fysio. collega' s die hier werken.
Dinsdag 3 januari;
Vanochtend komen 4 patiënten voor behandeling op de fysio. afd.. Allen krijgen een behandeling met diverse apparaten zoals een tractie machine , UG, UKG, tens of elektrotherapie. Geen van allen wordt onderzocht of krijgt oefentherapie. Ik raak in discussie met Aruba die van mij graag zou willen leren hoe ze moet manipuleren. Doch onder deze omstandigheden waak ik er wel voor om dit haar te leren want ik twijfel eraan of ze wel kan voelen of er sprake is van instabiliteit of blokkering van een gewricht. Eerst wil ik van haar zien of ze een patiënt kan onderzoeken en de juiste diagnose kan stellen, want tot nu toe heb ik dit haar nog niet zien doen. Ze doen klakkeloos wat de dokter voorschrijft zonder hun eigen onderzoek te doen. Ik ben benieuwd of ik hun zover kan motiveren om dit wel te doen, anders ben ik hier gauw klaar mee. ' s Middags gaan Sendhil en ik weer de kliniek in en behandelen dezelfde patiënten als gisteren. En daarna zitten we alleen maar te praten en te dollen met andere medewerkers die ook niets te doen hebben.
Aan bod komen: Zie BIJZONDERHEDEN IN ZIUD INDIA. Tevens probeer ik wat Tamilse woorden te leren, wat niet meevalt.
Maar het ziekenhuis ziet er eenvoudig maar schoon uit, beter dan in Nepal. De verpleegkundigen hebben nog wel witte kapjes op en er werken nog zo'n 15 nonnen.
Woensdag 4 januari:
Helaas kan ik nog steeds geen eitje bakken voor mijn ontbijt en warm eten klaar maken aangezien ik nog steeds geen gas heb. Dit heb ik weer doorgegeven aan het kantoor van Prime Trust, dus ik hoop dat hieraan gewerkt wordt. . Er zit ook nog geen verandering in de behandeltechniek van mijn Indiase collega fysiotherapeuten. Alle poli patiënten, in totaal heb ik er vandaag 5 gezien, krijgen allemaal 2-3 apparaten en geen oefentherapie. Al was er wel 1 uitzondering: een longpatiënt met ademhalingsproblemen kreeg oefeningen , tapotade en drainage houdingen aangeleerd. Ook in de kliniek is het niet spectaculair: de demente non is met moeite in de benen te krijgen en in het weeshuis heeft Sendhil een 3 jarig kind met een waterhoofd en een halfzijdige verlamming geoefend en doorbewogen.. inmiddels ken ik de eerste Tamil woorden voor " hallo is vanakkam " en " tot ziens is parpom" en "water is thannir" en "dank U is nandri". De mensen in het ziekenhuis vinden het wel leuk om mij Tamils te horen spreken. ' s Avonds spreek ik via de videochat/ Facebook Messenger mijn collega Manesh uit Kathmandu. Ik mis hun enthousiasme en leergierigheid wel. Bijna was dit niet mogelijk geweest want mijn tablet wilde met geen mogelijkheid opstarten. Het euvel werd waarschijnlijk veroorzaakt doordat de accu helemaal leeg was. Maar gelukkig ,na een half uurtje opladen, kreeg ik weer beeld. Ik moet er niet aandenken dat ik hier zonder mijn tablet zou moeten doen want dan kan ik niet meer mailen, nieuws lezen , naar de online radio luisteren, mijn weblog maken, mijn reisdocumenten lezen, foto' s maken, op internet dingen opzoeken etc. Maar gelukkig hij doet het weer !!
Donderdag 5 januari:
De dag begint wat ongelukkig, want de watertank is leeg waardoor ik geen water heb om mijn w.c. door te spoelen en om te douchen. Daarvoor moet ik eerst via een schakelaar de pomp aanzetten en na een half uur heb ik weer water om te douchen. En als ik mijn huis verlaat om naar het ziekenhuis te lopen krijg ik het slot van de buitenpoort niet open. Ik roep de hulp in van buurvrouwen die op straat staan te praten, maar die slagen er ook niet in om de poort open te krijgen. Het kantoor van Prime Trust is nog niet open dus zij kunnen mij ook niet verlossen. Maar na veel hangen en wurgen lukt het me eindelijk toch nog om hem open te krijgen. In het ziekenhuis heeft Dr.Ranganath ( directeur) gevraagd om bij hem langs te komen. Hij vraagt mij hoe het gaat. Ik leg hem uit dat de fysiotherapie hier vnl. met apparaten werkt (volgens voorschrift van de artsen), wat volgens de nieuwe inzichten achterhaald is en dat er geen aandacht wordt geschonken aan onderzoek en oefeningen. Ik vertel hem dat ik hun niet in de problemen wil brengen door dit voorschrift van de artsen te negeren, maar dit wel zou moeten doen om een beter resultaat te krijgen van de fysiotherapie behandeling. Hij erkent dat Zuid India achter loopt in deze ontwikkeling en dat ik hun veel kan leren en de voorschriften van de artsen moet negeren want ze weten niet beter. Dit te horen doet mij wel goed en versterk mijn motivatie om door te gaan. Hopelijk komen in de komende weken voldoende patiënten om dit te bewijzen. Maar vandaag zien we maar een handje vol patiënten. Het voordeel is wel dat ik veel kan praten met andere medewerkers van ziekenhuis en te horen krijg dat het personeel in het " Government ziekenhuis" minstens 2x zoveel verdiend dan het Cluny zkh (privé zkh), dat de patiënten daar gratis worden behandeld, waardoor het daar erg druk is , maar wel ten koste gaat van de kwaliteit van het onderzoek en behandeling.
Vandaag heb ik dan eindelijk mijn gasfles gekregen en is mijn fan gemaakt.
Van mijn buur familie hoor ik dat de inwijding van de Saturn Mala niet doorgaat op zaterdag 7 januari omdat de grootmoeder is overleden waardoor het volgens de Hindoestaanse cultuur niet toegestaan is voor de mannelijke leden van de familie om gedurende 1 jaar dit soort rituelen of festiviteiten te vieren. Jammer ! Maar ik heb er wel een " zus" bij gekregen want moeder Ezhilarosi vindt mij zo aardig en ziet mij als haar zus. Ze laat me de trouwfoto's van haar 2 dochters zien, die met 2 broers getrouwd zijn. Haar zoon Ganesha, die nog uitgehuwelijkt wordt, regelt voor mij een Indiase sim kaart zodat zij mij kunnen bellen. Mogelijk kan ik toch een Saturn Mala bijwonen van iemand anders. Dus ik kijk terug op een zeer geslaagde dag !
Vrijdag 6 januari:
Vandaag kan ik mijn wens voorzichtig in de praktijk brengen. Twee patiënten geven toestemming als ik hun vraag of ik hun mag onderzoeken en behandelen. Ze reageren positief op mijn behandeling (hopelijk morgen ook nog!). Daarnaast komt er ook nog een mevrouw die een paar maanden geleden bevallen is van een kind. Zij krijgt buik-en bekkenbodem oefeningen. Dit is op zich hartstikke goed, maar ik vraag me af wat er bij deze patiënte blijft hangen want er wordt meer vertelt dan geoefend tijdens een eenmalige sessie. Aan het eind van de middag ga ik boodschappen doen o.a. op de overdekte markt. Vergeleken met Nederland is alles heel goedkoop: 1 kg rijst 50 ct, 1 pond uien 15 ct, 1 kg tomaten 10 ct 1 pond worteltjes 25 ct , 1 kg mandarijnen 50 ct. etc.
Thuis maak ik een geïmproviseerde rijstmaaltijd klaar met de schaarse hulpmiddelen die hier aanwezig zijn. Het smaakte best aardig !
Zaterdag 7 januari:
Helaas kreeg ik vandaag geen kans om dezelfde patiënten als gisteren te behandelen want Aruna gaf me daarvoor geen gelegenheid. Ik heb het gevoel dat deze fysiotherapeuten niet echt open staan om iets nieuws van mij te leren. Ze hebben overal een verklaring voor om zodoende alles bij het ouden te houden. Jammer, hopelijk verandert hun houding in de komende 3 weken. Maar ik kan gelukkig voldoende positieve energie halen uit andere dingen die gebeuren. Zo vroeg Kandar Sammi of ik met hem mee wilde gaan naar het Government ziekenhuis naar de oog-donatie afdeling Een 17 jarige zus van zijn vriend had zelfmoord gepleegd en Kandar Sammy heeft een coördinerende functie bij oog en bloeddonaties.
En om 16.30 uur ga ik naar mijn buurvrouw Ezhilarosi ( mijn nieuw zus) die me uitgenodigd heeft. Ik krijg een rijstmaaltijd aangeboden en een kop koffie. Ook haar dochters Bala en Sijitha en hun kinderen zijn thuis. ' s Avonds laat Ezhilarosi mij, achter op haar scooter, 2 mooie Hindoe tempels zien. Ook ik krijg van de priester de nodige zegeningen met water en kleurstoffen. Dus ik hoop dat de goden mij goed gezind blijven.
Zondag 8 januari:
Vandaag zondag, de enigste vrije dag in India, woon ik een lezing van Dr. N.K. Majumber bij in de Conferentie hal van het Cluny ziekenhuis met als thema " Birthday of Medicine" over de geschiedenis van de geneeskunde. Hij bracht het op een leuke manier. Daarna was er een lekker vegetarisch en een niet vegetarisch buffet (dus ik hoef vanavond niet te koken). 's Middags loop ik over het strand, samen met vele andere Indiërs, die hier ook van genieten. Sommigen gaan pootje baden in de branding, maar dat is eigenlijk verboden I.v.m. de sterke stroming, en worden dan ook uit het water gejaagd door de politie. Daarna ga ik nog 2 Hindoe tempels bekijken, waar heel veel mensen komen bidden. En ik heb zelfs een katholieke kerkdienst bijgewoond. Het valt wel op dat deze beter bezocht worden dan in Nederland.
Maandag 9 januari:
Ook vandaag merk ik dat collega Aruna niet echt open staat om iets nieuws te leren. Ze houdt het liever bij haar oude en vertrouwde behandeltechniek met apparaten. Het voordeel is dat je daarbij niet hoeft na te denken en je kunt het apparaat de schuld geven als klachten verbetering achterwegen blijft. Maar ik pas hiervoor. Dit vertel ik haar ook, maar een reactie van haar blijft (nog) achterwegen. Ook zit er weinig variatie in het aantal patiënten en hun aandoeningen, zodoende kan ik mijn energie ook niet goed kwijt. Alleen van Kandar Sammi krijg ik positieve energie. Hij bemiddelt bij donor- donaties en laat mij boeken met certificaten zien van mensen die o.a. na hun dood hun ogen afstaan. 's Avonds bezoek ik samen met een andere Nederlandse vrijwilligster 2 andere projecten die door Prime Trust worden gefinancierd en gesteund, namelijk een weeshuis voor 15 meisjes en een huis waar kinderen van ouders met een laag IQ huiswerkbegeleiding krijgen. De kinderen zien er gelukkig uit en het gedoneerde geld lijkt goed te worden besteed.
Dinsdag 10 januari:
Vandaag heb ik een kleine overwinning behaald waar ik erg blij mee ben. Wat is er namelijk gebeurd: een lilliputter kwam weer voor behandeling wegens lage rugklachten. Hij kreeg hiervoor UKG en machinale tractie. Sendhil, de fysiotherapeut, vraag aan me of ik een manuele tractie kan laten zien. Maar ik ga patient eerst onderzoeken en vind een geblokkeerd S.I./ bekken gewricht. Ik mobiliseer en manipuleer dit bekken gewricht en patiënt is klachten vrij. Hopelijk gaan de ogen nu open bij de Indiase collega' s want een machinale tractie zou nooit dit resultaat gegeven hebben bij deze aandoening.
Aan het eind van de middag heb ik ook nog een bezoek gebracht aan het Nallam ziekenhuis. Ik dit ziekenhuis zou ik eerst gaan werken, maar zij laten daar geen vrijwilligers werken die met een toeristenvisum India binnen gekomen zijn, omdat dit officieel niet toegestaan is (wel op een studentenvisum). Maar ik was benieuwd hoe de fysio. afdeling er daar uitzag. Ik werd ontvangen door Dr. Nallam en daarna door de werkzame fysiotherapeut. Het was een pittige en frisse vrouw die de patiënten wel onderzoekt en oefeningen geeft en minder werkt met apparaten. Maar de fysio.ruimte was niet meer dan een kamertje van 3 bij 3 meter. Ik heb haar mijn Indiase telefoon nummer gegeven zodat ze me kan bellen als ze hulp nodig heeft.
' s Avonds heb ik zelf maar weer eens primitief gekookt, want ik heb nauwelijks pannen: rijst met groenten en een gebakken ei: het smaakte prima!
Ik zie dat er wel reacties komen op mijn weblog en nota bene zelfs een van mijn Nepalese collega Manesh met wie ik ook een trekking heb gemaakt in Nepal. Hij schreef, tot mijn stomme verbazing zelfs in gebrekkig Nederlands. Geweldig !!!!
Woensdag 11 januari:
Vanochtend bezoek het fitnesscentrum waar mijn fysio.collega Sendhil van 5.30 - 9.30 uur dagelijks ook werkzaam is. Het is een mooi centrum met de allernieuwste fitness apparatuur wat pas 1 maand geleden geopend is. Ze hebben zowel trainers als fysiotherapeuten in dienst. Ik had niet verwacht dat ze hier wat dat betreft zo up tot date zouden zijn. In het ziekenhuis gebeurd niets spannends, dus ik ga op zoek naar andere dingen waar ik energie van krijg.
Aan het eind van de middag bezoek ik mother Theresa children home wat geleid wordt door zusters van dezelfde orde als zuster Liaros die wij als patiënt op de fysio.afd. hebben behandeld. Hier wonen 50 deels geestelijk en lichamelijk gehandicapte kinderen. Erg aandoenlijk. Ik spreek een Duitse vrijwilligster die de Feldenkraismethode bestudeert en die momenteel daar werkzaam is. Leuke vrouw, ik denk dat ik haar en de kinderen vaker ga opzoeken. ' s Avonds spreek ik via Messenger met een collega uit Kathmandu, erg leuk, zij missen mij maar ik mis hun ook.
Donderdag 12 januari:
Het wordt me steeds duidelijker dat mijn werkmissie hier waarschijnlijk niet zal slagen dankzij het autoritaire beleid van de artsen. Zij schrijven voor hoe de patiënt behandelt moet worden. Als de patiënt na een paar behandelden geen verbetering ervaart en terug gaat naar de arts en hij komt erachter dat de fysiotherapeut niet datgene heeft gedaan wat hij voorgeschreven heeft dan krijgt de fysiotherapeut op zijn kop en stuurt hij geen patiënten meer door.
Vrijdag 13 januari:
Vandaag ga ik weer bij De. Ranganath langs de chef executieve officier van het ziekenhuis. Ik vertel mijn ervaringen op de fysio.afdeling. Het is voor hem herkenbaar, Hij wil het ook graag veranderen, maar staat een beetje machteloos. Hij vraagt me om een mail te schrijven naar de directie waarin ik de tekortkomingen beschrijf. Om toch nog nuttig bezig te zijn ga ik weer op bezoek bij Mother Theresa children home. Zij kunnen mijn hulp goed gebruiken bij het behandelen van de gehandicapte kinderen.
Zaterdag 14 januari:
Vandaag hebben we een vrije dag want het is Pongal. Dit is een traditioneel Oostfeest in Zuid India : zie onderstaande beschrijving. Vandaag is het de 2de Pongal dag gewijd aan Lord Surya (Hindu zonnegod.) De Hindu' s beginnen de dag met een puja ( aanbidding) en koken rijst in melk in een aarden pot welke wordt geofferd aan deze god samen met suikerriet, kokosnoot en bananen. Ik ben bij de buren uitgenodigd om dit feest samen met hun te vieren. Heel bijzonder !! Ze hebben een eigen tempeltje in huis, en met een brandend vuur op een schaal wordt het huis doorlopen en iedereen gezegend en vervolgens wordt op een kurkuma blad de Pongal e.a. gerechten opgediend en zittend op de grond met de rechter hand opgegeten. Helaas lopen de voorbereidingen uit ( niets gaat hier op tijd,) waardoor ik de lunchmaal snel naar binnen moest werken omdat ik bij een medewerker van het ziekenhuis ook ben uitgenodigd. Gelukkig brengt Ezhilarosi me met de scooter naar het ziekenhuis waar ik opgepikt zou worden. Maar daar word ik opgebeld dat die viering uitgesteld is tot morgen. Dat was balen, had ik me voor niets zo gehaast. Dus ik breng de rest van de middag lekker kuierend op het strand door, wat ook wel lekker was. Regelmatig word ik gevraagd, door locale toeristen, of ze samen met mij op de foto mogen. Ik bezoek ook nog een expositie van sieraden,tekeningen en kleden. En ondanks dat het een feestdag is, zijn de meeste winkels en marktem gewoon open. Dus het is toch nog een geslaagde dag geworden.
Zondag 15 januari: Mattu Pongal.
' s Morgens draai ik eerst mijn was in de wasmachine. Ja we hebben in huis een wasmachine, die alleen met koud water wast: een luxe en de was is schoon geworden. Daarna bezoek ik nog een paar tempels want met Pongal wordt er extra veel geofferd en iedereen krijgt een bakje met zodtev Pongal.
Daarna ga. Ik lunchen bij mijn collega Sendhil die me bij zijn ouders heeft uitgenodigd. Zijn moeder heeft een Frans getinte warme maaltijd gemaakt met stokbrood, rijst, bietensaladev, kip en caramel vla na.( zij kookt doordeweeks bij een Frans gezin). Het is erg lekker, maar ik voel me wat opgelaten omdat zij gedekt hebben voor mij alleen en willen continu mijn bord vol scheppen. Om 14.15 uur komt Kandhar Sammy met ophalen met zijn motor. Eerst rijden we naar zijn schoonouders waar zijn vrouw en kinderen e.a. familie leden ook zijn. Ook zij bieden me eten aan , waar ik voor bedankt want ik zit nog vol, en geven me een zakje met snacks en bananen mee. Daarna rijden we door naar het dorp Thaval Kiuppem. Hier wordt, samen met de hele staf van HUMAN RESOURCES AWARD, Pongal gevierd. Zo'n 40 vrouwen van het dorp koken op een hout vuurtje , in een aardewerk pot, pongal ( rijst in water en melk en veel suiker). Bananen en kokosnoten worden aan de goden geofferd in de hoop op een goede oogst. Er wordt een stoelendans georganiseerd en veel foto's gemaakt. De president van HUMAN RIGHT AWARD, houdt een speech en van mij wordt ook een dankwoord verwacht waarop met luid applaus wordt gereageerd. En ik heb weer 2 sjaals erbij,: ik kan bijna een sjaal winkeltje gaan beginnen Zaterdag 14 januari:
Vandaag hebben we een vrije dag want het is Pongal. Dit is een traditioneel Oogstfeest in Zuid India : zie onderstaande beschrijving. Vandaag is het de 2de Pongal dag gewijd aan Lord Surya (Hindu zonnegod.) De Hindu' s beginnen de dag met een puja ( aanbidding) en koken rijst in melk in een aarden pot welke wordt geofferd aan deze god samen met suikerriet, kokosnoot en bananen. Ik ben bij de buren uitgenodigd om dit feest samen met hun te vieren. Heel bijzonder !! Ze hebben een eigen tempeltje in huis, en met een brandend vuur op een schaal wordt het huis doorlopen en iedereen gezegend en vervolgens wordt op een kurkuma blad de Pongal e.a. gerechten opgediend en zittend op de grond met de rechter hand opgegeten. Helaas lopen de voorbereidingen uit ( niets gaat hier op tijd,) waardoor ik de lunchmaal snel naar binnen moest werken omdat ik bij een medewerker van het ziekenhuis ook ben uitgenodigd. Gelukkig brengt Ezhilarosi me met de scooter naar het ziekenhuis waar ik opgepikt zou worden. Maar daar word ik opgebeld dat die viering uitgesteld is tot morgen. Dat was balen, had ik me voor niets zo gehaast. Dus ik breng de rest van de middag lekker kuierend op het strand door, wat ook wel lekker was. Regelmatig word ik gevraagd, door lokale toeristen, of ze samen met mij op de foto mogen. Ik bezoek ook nog een expositie van sieraden,tekeningen en kleden. En ondanks dat het een feestdag is, zijn de meeste winkels en marktem gewoon open. Dus het is toch nog een geslaagde dag geworden.
Zondag 15 januari: Mattu Pongal.
' s Morgens draai ik eerst mijn was in de wasmachine. Ja we hebben in huis een wasmachine, die alleen met koud water wast: een luxe en de was is schoon geworden. Daarna bezoek ik nog een paar tempels want met Pongal wordt er extra veel geofferd en iedereen krijgt een bakje met Pongal.
Daarna ga. Ik lunchen bij mijn collega Sendhil die me bij zijn ouders heeft uitgenodigd. Zijn moeder heeft een Frans getinte warme maaltijd gemaakt met stokbrood, rijst, bietensalade, kip en karamel vla na.( zij kookt doordeweeks bij een Frans gezin). Het is erg lekker, maar ik voel me wat opgelaten omdat zij gedekt hebben voor mij alleen en willen continu mijn bord vol scheppen. Om 14.15 uur komt Kandhar Sammy met ophalen met zijn motor. Eerst rijden we naar zijn schoonouders waar zijn vrouw en kinderen e.a. familie leden ook zijn. Ook zij bieden me eten aan , waar ik voor bedank want ik zit nog vol, en geven me een zakje met snacks en bananen mee. Daarna rijden we door naar het dorp Thaval Kiuppem. Hier wordt, samen met de hele staf van HUMAN RESOURCES AWARD, Pongal gevierd. Zo'n 40 vrouwen van het dorp koken op een hout vuurtje , in een aardewerk pot, pongal ( rijst in water en melk en veel suiker). Bananen en kokosnoten worden aan de goden geofferd in de hoop op een goede oogst. Er wordt een stoelendans georganiseerd en veel foto's gemaakt. De president van HUMAN RIGHT AWARD, houdt een speech en van mij wordt ook een dankwoord verwacht waarop met luid applaus wordt gereageerd. En ik heb weer 2 sjaals erbij,: ik kan bijna een sjaal winkeltje gaan beginnen. Op de terugweg gaat het hele HUMAN RIGHT AWARD team nog bij de ouders langs van het 17 jarige meisje die zelfmoord heeft gepleegd wegens een niet toegestane affaire met een jongen. zij krijgen een certificaat omdat ze haar ogen gedoneerd hebben. Ze waren zeer emotioneel.
Als ik om 19.30 uur terug ben op mijn kamer kan ik meteen doorlopen naar mijn buren bij wie ik weer uitgenodigd was voor het Pongal diner met rijst, 2 soorten vlees, groenten op een kurkuma blad, wat we genuttigd hebben op de grond in lotushouding ( wat mij niet zo goed af gaat). Het was het dagje wel weer !!!!.
Maandag 16 januari: Carina
De Rangolies met koeien hebben vandaag weer plaats gemaakt voor Rangolies met kinder-taferelen want het is Carina, familie dag waarop kinderen geld vragen/krijgen van familieleden, buren en vrienden. Dit was duidelijk zichtbaar op het strand en in het park waar vele gezinnen rondliepen likkend aan een ijsje en genoten van andere lekkernijen. Op de fysiotherapie afdeling was het nog rustiger dan op andere dagen. De tijd werd nuttig besteed met het verscheuren van oude rapporten, wat handmatig blad voor blad ging. Na een half uur hield ik het voor gezien en ben naar het Zuster Theresa meisjes tehuis gegaan waar ik 2 gehandicapte kinderen behandeld heb, zo heb ik me toch nog wat dienstbaar gemaakt. Inmiddels ben ik ook lid geworden van de HUMAN RIGHT AWARD.
WAT IS PONGAL IN TAMIL NADU (rond 14 januari )
Pongal is een oogstfestival uit Zuid-India en staat voor het gunstige begin van Uttarayana (de noordwaartse beweging van de zon, waardoor de dagen weer langer worden). Te vergelijken met bijvoorbeeld Thanksgiving in Amerika. Het is een feest waarbij de Indiase boeren de natuur bedanken voor de oogsten van het land. Ook de heilige koeien worden extra verwend en vrouwen brengen kleurrijke kolams, gelukbrengende patronen, aan voor hun huizen. Het feest duurt vier dagen. De eerste dag is gewijd aan de regen. Dit is een ‘slechte’ dag. Iedereen ruimt die dag zijn huis op en verbrandt zijn oude spullen. De tweede dag is gewijd aan de zon; iedereen koopt nieuwe spullen, maakt buiten een nieuwe kook plaats en kookt daarop rijst in melk en water, genaamd Pongal.
Als de pot over kookt betekent dit dat men een goed jaar krijgt. Mensen vragen dan ook aan elkaar of ze een goede Pongal hebben gehad. De derde dag is gewijd aan het vee. Al het vee wordt versierd. De horens van de koeien worden geverfd, ze krijgen een bloemenkrans en ballonnen omgeknoopt en er wordt een offer voor de koeien gehouden. De vierde dag is een familiedag. Gezinnen gaan samen familie bezoeken.
EEN AANTAL BIJZONDERHEDEN OVER ZUID INDIA ( TAMIL NADU)
- alcohol verslaving is hier een groot probleem bij mannen m.a.g huiselijk geweld en verkrachtingen. Ze drinken vooral sterke drank met een hoog alcohol percentage wat veel goedkoper is dan wijn of bier. Een flesje rum of brandy van 250 ml kun je al kopen voor 50-80 roepies (50-90 cent)
- Hindi is de nationale taal doch in Tamil Nadu krijg je alleen een baan bij de overheid als je Tamils spreekt. Ook gebruiken ze vaak Engelse woorden in combinatie met Tamils.
- De meeste mensen hebben geen tijd om te sporten omdat ze 1 of meerdere banen hebben om een redelijk inkomen te hebben zodat ze hun gezin kunnen onderhouden. Daardoor blijft er te weinig tijd over om te bewegen met alle gevolgen van dien. Zoals gewichtstoename en allerlei lichamelijke klachten op jonge leeftijd.
- Transseksuelen en oudere alleenstaande vrouwen krijgen van de overheid een maandelijkse bijdrage van 1500 roepies als ze geen werk hebben.
- Transseksuelen zie je hier op strand rondlopen. Ze staan bekend als zakkenrollers.
- Homo's en lesbiennes worden niet geaccepteerd. Ze verliezen hun baan als ze dit bekend maken.
- Het is niet zo dat Hindoes geen rundvlees mogen eten. Dit geldt alleen voor bepaalde kasten.
- Het geëngageerd huwelijk is in India nog steeds standaard. Het meisje trouwt met een voor haar onbekende man en gaat bij zijn familie wonen. Haar familie betaalt, meestal in goud, de bruidsschat die wordt geschonken aan de familie van de bruidegom.
- Het salaris van een fysiotherapeut is hier 15000 roepies per maand (200 euro)
- De Tamils in Tamil Nadu worden een beetje gediscrimineerd door de Noord Indiërs. De lokale agrariërs klagen steen en been omdat er een dam afgesloten is waardoor hun landbouwgrond een tekort aan water heeft en hun producten niet wil groeien.
- 14 t/ m 16 januari wordt in Tamil Nadu Pongal gevierd ( zie elders) en op de 2 de dag vindt traditioneel Jallikattu plaats (letterlijk omarmen van een stier) wat een soort stieren vechten is. Dit wil de regering verbieden omdat er net zoals in Spanje doden en gewonden bij vallen. Doch de lokale bevolking komt daartegen in actie.
- Tamil Nadu heeft een tropisch klimaat.Het grootste voordeel hiervan is dat de temperatuur verschillen tussen de zomer en de winter kleiner zijn. Het kan flink regenen tijdens de moesson (juni tot oktober). Er kunnen dan korte maar heftige regenbuien vallen. De temperatuur in het zuiden van India is het hele jaar rond de 30 graden. De beste maanden om het zuiden te bezoeken zijn oktober tot en met april. In december en januari is het winter en bij 30 graden vinden de mensen het hier koud.
- In India bestaat nog het KASTEN STELSEL: bestaande uit: X Shudra’s: kaste van de handwerkers X Brahmanen: kaste van de priesters X Kshatriya”s: kaste van de krijgers X Vaisha’s: kaste van de boeren X Dalits: kasteloze, de onaanraakbare. Doen onrein werk wat niemand anders wil doen. In 1950 officieel afschaffing van het kastenstelsel maar het leeft nog steeds!
- Getrouwde vrouwen zijn herkenbaar aan hun Tika op hun voorhoofd en de ringen om hun tenen beiderzijds Aan de mannen kun je niet zien of ze wel of niet getrouwd zijn.
Dit waren weer mijn belevenissen van de eerste 20 dagen in Zuid India. Het waren weer heel andere belevenissen dan in Nepal, maar ook heel bijzonder om mee te maken. Jammer genoeg heb ik uit mijn werk minder voldoening gehaald, maar dit werd wel gecompenseerd door andere avonturen.
Groetjes van Francine
Heel hartelijk bedankt voor jullie enthousiaste reacties op mijn vorige verslag.
Zoals jullie wel begrepen hebben zit ik nu in Pondicherry in Zuid India (Tamil Nadu). Het is een grote overgang van Nepal naar Zuid India, met zowel positieve als negatieve ervaringen. Hieronder kunnen jullie van dag tot dag meegenieten van mijn belevenissen.
Op dinsdag 27 december brengt Ketchab me , om 8.00 uur ' s ochtends , met de auto naar de luchthaven van Kathmandu. Op de weg is het nog vrij rustig met het verkeer want de verkeersdrukte begint hier pas rond 9.30 uur aangezien de kantoren en scholen pas om 10.00 uur van start gaan. Manish is met zijn motor al gearriveerd. We drinken samen koffie en ik krijg nog een mooi houten Hindoestaans masker van hem die de boze geesten buiten moeten houden. Ook krijg ik nog een mooie rode sjaal om mijn nek geknoopt en wens hij mij een goede reis. ( Inmiddels heb ik al 4 sjaals kregen). De vlucht is 1 uur vertraagd en vertrekt pas om 11.30 uur. Hierdoor land ik pas om 13.00 uur in Delhi waardoor ik de vlucht van 12.30 uur mis naar Chennai. De eerst volgende vlucht is pas om 17.20 uur. Het kan nog erger want er zaten ook Fransen in het vliegtuig die pas morgenochtend door kunnen vliegen naar Parijs en bij Holiday Inn moeten overnachten. Ik vraag een " delayed certificaat" waarop ik online de opgelopen schade kan claimen. Delhi heeft een mooie grote luchthaven met mooie winkels, dus ik kom de tijd wel door met winkels bekijken en lezen in mijn e-book. Helaas is er geen gratis WiFi. Rond 21.00 uur land ik in Chennai. En vervolgens is het nog 3,5 uur met de auto rijden naar Pondicherry ( het verkeer in Chennai staat om 10.00 uur ' s Avonds nog hartstikke vast). En om 1.00 uur ' s nachts stap ik mijn nieuwe onderkomen in. Dit is wel wennen: een klein kaal kamertje, een gezamenlijke keuken, douche en w.c. Als de watertank leeg is heb je geen water meer en moet je een schakelaar overhalen zodat de tank weer gevuld wordt en dat duurt 30 min. Een beetje lastig als je onder de " koude" douche staat of de w.c. moet doortrekken.
Woensdag 28 december. Ik ga op verkenning. Eerst in de keuken: waar kan ik het een en ander vinden. Vervolgens maak ik kennis met andere vrijwilligers die in dit of een ander huis wonen en met het kantoor en medewerkers van de vrijwilligers organisatie Prime Trust. Achter op de motor van Radesh krijg ik een sightseeing door Pondicherry en bezoek andere projecten zoals een kinderopvang en een plek waar vrouwen leren naaien zodat ze zelf een atelier kunnen beginnen. Ook rijden we naar het ziekenhuis waar ik ga werken en maak kennis met de chef executive officier Dr Ranganath . Ik ga ook geld wisselen. Gelukkig had ik vanuit Nederland ook dollars meegenomen die ik bij Western Union kon wisselen tegen Indiase rupies want momenteel kun je in India niet meer dan 2000 roepies ( 18 euro) per keer pinnen. Dit hangt samen met het feit dat de regering de briefjes van 500 en 1000 roepies uit de roulatie heeft genomen om zwart geld uit te bannen.
s Avonds maak ik kennis met de Zuid Indiase keuken: voor 30 Indiase roepies ( nog geen halve dollar) hebben we Dosa met coconut chutney gegeten. Ook het fruit is hartstikke goedkoop. Ook ' s Avonds blijft het warm en kan ik op het dakterras mijn mails lezen en beantwoorden.
Donderdag 29 december gebeurt er van alles en nog wat. Eerst probeer ik online het vertragingsformulier in te vullen. Dit lukt met hangen en wurgen, maar echter zonder resultaat, want meteen krijg ik de mededeling dat ik niet in aanmerking kom voor een vergoeding, ondanks de 4,5 uur vlucht vertraging. Daarna ga ik kijken of ik lopend het Cluney ziekenhuis kan vinden, want dat wil ik gedurende mijn werk periode ook blijven doen. Met een beetje vragen onderweg bereik ik binnen 45 min. het ziekenhuis. Het ligt vlakbij het strand. Dus dat wordt dagelijks ook een strandwandeling ! Het geeft bij die 30 graden een echt zomers vakantie gevoel, al kun je op dat stuk niet zwemmen. Vlak bij ligt ook het mooie Bharathi park. Op de terugweg probeer ik een briefje van 2000 roepies te wisselen die ik van Western Union had ontvangen, maar nergens wilden ze wisselen: niet bij de bank, niet bij Thomas Cook wisselkantoor, niet bij de bakker en supermarkt. Balen!! Ik had honger gekregen, maar kon niets kopen. Gelukkig had Radesh, de coördinator van Prime Trust ( vrijwilligers organisatie) een oplossing via een relatie die bij een bank werkte, maar uiteindelijk wilde ze bij het ziekenhuis ook wel 2000 roepies klein maken. Hier hadden we om 16.30 uur weer een afspraak met Dr. Ranganath die mij persoonlijk een rondleiding gaf op alle afdelingen van de polikliniek zoals het lab. , Apotheek, röntgen afdeling, de screening en uiteraard de fysio.afd. waar ik Sendhil, de mannelijke fysiotherapeut heb gesproken die van 13.00 - 19.00 uur werkt. Dr Ranganath is bijzonder aardig en praat als Brugman. Terug bij mijn kamer ga ik eerst boodschappen doen zodat ik mijn honger kan stillen. Inmiddels heb ik ook een andere kamer op de 1 ste verdieping gekregen. Hier ben ik erg blij mee aangezien de kamer veel groter is en een eigen toilet, douche en keuken heeft ( al heb ik nog geen gas waarmee ik kan koken) Maar het mooie is dat zich voor de kamer een grote overloop bevindt van zo'n 13 bij 4 meter waar een bank en een tafel met stoelen staat en heel luchtig is om te verblijven als ik thuis ben ( al word ik hier wel gestoken door muggen ). Ik heb ook een beetje pech want mijn mobiele telefoon vroeg om de pukcode ( waarschijnlijk heeft hij klem gezeten in mijn tas en is er 3 x een foute pincode ingedrukt). Maar de pukcode heb ik niet bij me. Op internet geven ze verschillende oplossingen om achter die pukcode te komen, maar wat ik ook intoets , ze geven allemaal een fout melding. Weer balen, want nu kan ik mijn mobiele telefoon niet meer als wekker en als radio gebruiken.
Vrijdag 30 december ga ik weer met Radesh naar het Cluny ziekenhuis. Nu met mijn diploma's s fysiotherapie en manuele therapie en mijn BIG registratie om deze te laten zien aan zuster Reginald, hoofd van de administratie. Maar de zuster was de hele dag afwezig. Zij moet toestemming geven dat ik daar mag werken. Dus ik kan vandaag nog niet aan de slag. Al ben ik wel naar de fysio.afdeling gegaan en heb ik kennis gemaakt met de vrouwelijke fysiotherapeut Aruna die van 8.00-1400 uur in het ziekenhuis werkt. Momenteel is het daar rustig met patiënten I.v.m. de kerstvakantie en omdat de meeste patiënten naar het Government ziekenhuis gaan omdat het daar gratis is. Dus ik heb vandaag weer een vrije dag en ga verder Pondicherry verkennen. Vooral in de "witte wijk" wonen veel Fransen en hebben de straten Franse namen. Dit stamt uit de tijd dat Pondicherry in 1673 in handen van de Fransen kwam en tot 1954 de hoofdstad van Frans-Indië. bleef. Ze spreken hier Tamils en een deel spreekt ook Frans en Engels. Het is opvallend hoeveel katholieke kerken ik hier tegen kom met kerstkribbetjes, met uiteraard Franse namen. Doch 85% van de bevolking is Hindoeïstisch. Zo heb ik ook een bezoek gebracht aan de Manakula Vinayagar tempel (1666) gewijd aan Ganesha ( de god met het olifantshoofd , de god van kennis en wijsheid,) Binnen in de tempel bevinden zich 40 incarnaties en vormen van Ganesha. Er loopt ook een tempel-olifant rond genaamd Lakshmi die met zijn slurf de pelgrims zegent. Verder bestaat de stad uit heel veel kleine winkels vnl. kledingwinkels en rijden er enorm veel motors, scooters en tuk tijd rond die met hun claxon veel lawaai maken . Fruit, groenten en uit eten is hier erg goedkoop. Dus voor het geld hoef je hier niet zelf te gaan koken en bakken. En dank zij de wifi in huis kan ik ' s avonds het wereld nieuws op mijn tablet lezen, mijn e-mails bekijken en zelfs de top 2000 op radio 2 beluisteren. Geweldig !!!
Zaterdag 31 december: oudejaarsdag.
Afgelopen dagen viel het me al op dat er voor elk huis een tekening met kleurstof gemaakt is. Ik was benieuwd hoe het heette en wat voor een betekenis het had. Dus ik vroeg het aan een van de buren en die nodigde mij meteen uit om binnen te komen en boden mij koffie aan. Het heet rangoli en heeft in deze streek (Tamil Nadu) vaak de vorm van een Achtpuntige ster of een bloem motief. Elke ochtend wordt een nieuwe tekening gemaakt en het dient als verwelkoming van de goede goden in hun huis. Ik heb daarna een heel gesprek met de familie en ze nodigen me uit om bij hun te komen eten en allerlei traditionele feesten samen met hun te vieren. Bijzonder waar een vraag toe kan leiden. Voor de zoveelste keer ga ik weer met Radesh naar het Cluny hospital om zuster Reginald te spreken die me toestemming moet geven om daar te werken. Nota bene wilde ze me weer afschepen omdat ze het erg druk had omdat ze 2 dagen afwezig was geweest. Maar het is ons uiteindelijk nog wel gelukt om de kopieën van mijn fysio.papieren aan haar te geven waarna ze zei dat ik maandag mocht beginnen. Daarna ben ik weer naar de fysio.afd. gegaan en Aruna ( fysiotherapeut) gesproken die gezellig met een aantal medewerkers van het ziekenhuis aan het praten was en oorbellen aan het uitzoeken was bij gebrek aan patiënten. Zo leer ik ook het ziekenhuis kennen. Daarna weer langs het strand gelopen en een ander deel van de stad verkent. Hierbij de Sacre Coeur ( mooie Franse Gothische katholieke kerk, gebouwd tussen de 17-18de eeuw) gezien en het treinstation. Onderweg wensen veel mensen me een "happy year" ' s Avonds vieren we met 5 vrijwilligers oud en nieuw op het dakterras van ons huis onder het genot van een pizza en kunnen we het vuurwerk goed zien wat in de stad wordt afgestoken. En ik sluit het oude jaar goed af want mijn mobiele telefoon doet het weer omdat ik via internet mijn pukcode heb kunnen achterhalen. Dus zeg het voort " je bent nooit te oud om te leren". en " elke dag kun je wat leren" !!!!
Zondag 1 januari 2017.
Het nieuwe jaar is begonnen, echter zonder oliebollen en appelflappen, maar met een stuk pizza nog van gisterenavond, bij gebrek aan iets anders. Maar heb maar geen medelijden met me want ik kom niets te kort. Buiten bewonder ik de nieuw gemaakte rangolies (tekeningen gemaakte met gekleurd krijt op straat). Ze zien er nog mooier uit dan de vorige dagen want ook hier is nieuwjaarsdag een feestdag. De dochter van de buren, bij wie ik gisteren op bezoek ben geweest heeft vanochtend van 4-9.30 uur een schitterend exemplaar gemaakt. Ook nu werd ik weer uitgenodigd om binnen te komen. De 3 kinderen van 4-8 jaar zagen er schattig uit in hun " bruidsjurkjes" en de vrouwen droegen mooie sari's. Als specialiteit op deze feestdag maken en eten ze warda's (een gefrituurde snack), wat ik uiteraard mocht proeven. En ze nodigden mij uit voor de komende feestdagen zoals:
1. Op 7 januari waarop de man des huizes een Hindoestaans ritueel ondergaat in de tempel waarbij de priester een speciale ketting die hij draagt , genaamd Saturn mala, in zal wijden.
2. Van 13 t/m 16 januari waarop Pongal gevierd wordt, wat een oogstfestival is in Zuid India ( zie onderstaande beschrijving)
Dus ik ben benieuwd! Maar ik vind het erg leuk om dit met hun te vieren, dat kun je je wel voorstellen !!
'S Middags ga ik weer een ander deel van Pondicherry lopend verkennen. De meeste winkels zijn gewoon open. Veel mensen gaan op familiebezoek of lopen te flaneren over / langs het strand. Mijn schoen moet gerepareerd worden, gelukkig vind ik een schoenmaker zittend langs de weg, die voor 20 roepies ( 25 ct) mijn schoen maakt.
Maandag 2 januari:
Vandaag ga ik officieel werken in het Cluny ziekenhuis. Omdat het momenteel vrij rustig is met fysiotherapie patiënten besluit ik pas om 10.00 uur te beginnen. s' Morgens komen slechts 3 patiënten met heup, lage rug en tenniselleboog klachten. Geen van allen wordt onderzocht of krijgt oefentherapie, maar krijgen een apparaat b.v. UG of UKG wat de dokter heeft voorgeschreven en de fysio. heeft op te volgen. Een van deze patiënten was zuster Liaros vergezeld door een andere non zuster Goma van het Mother Theresa huis. Zij vertelden dat ze gratis huisvesting gaven aan weeskinderen en oude van dagen die niet voor zich zelf kunnen zorgen. Hiervoor moeten ze wel toestemming hebben van de regering, en ze betalen het met het geld uit giften. Ze nodigen mij uit om het tehuis te gaan bezoeken, wat ik zeker zal gaan doen. 's Middags behandelen we patiënten op de kraam afdeling: 12 ijzeren bedden met matrassen van 10 cm dikte op een zaal. Ook proberen we een oude demente zuster Hermine met Parkinson en heupklachten in de benen te krijgen m.b.v. een looprekje, wat niet meeviel. En we gaan naar het gedeelte waar weeskinderen opgevangen worden die deels ook in aanmerking komen om geadopteerd te worden binnen India. 2 van deze kinderen hebben cerebrale palsy (hersenaandoening met verlammings verschijnselen).
Verder hebben we de tijd gevuld met praten met Aruba en Sendhil, de twee fysio. collega' s die hier werken.
Dinsdag 3 januari;
Vanochtend komen 4 patiënten voor behandeling op de fysio. afd.. Allen krijgen een behandeling met diverse apparaten zoals een tractie machine , UG, UKG, tens of elektrotherapie. Geen van allen wordt onderzocht of krijgt oefentherapie. Ik raak in discussie met Aruba die van mij graag zou willen leren hoe ze moet manipuleren. Doch onder deze omstandigheden waak ik er wel voor om dit haar te leren want ik twijfel eraan of ze wel kan voelen of er sprake is van instabiliteit of blokkering van een gewricht. Eerst wil ik van haar zien of ze een patiënt kan onderzoeken en de juiste diagnose kan stellen, want tot nu toe heb ik dit haar nog niet zien doen. Ze doen klakkeloos wat de dokter voorschrijft zonder hun eigen onderzoek te doen. Ik ben benieuwd of ik hun zover kan motiveren om dit wel te doen, anders ben ik hier gauw klaar mee. ' s Middags gaan Sendhil en ik weer de kliniek in en behandelen dezelfde patiënten als gisteren. En daarna zitten we alleen maar te praten en te dollen met andere medewerkers die ook niets te doen hebben.
Aan bod komen: Zie BIJZONDERHEDEN IN ZIUD INDIA. Tevens probeer ik wat Tamilse woorden te leren, wat niet meevalt.
Maar het ziekenhuis ziet er eenvoudig maar schoon uit, beter dan in Nepal. De verpleegkundigen hebben nog wel witte kapjes op en er werken nog zo'n 15 nonnen.
Woensdag 4 januari:
Helaas kan ik nog steeds geen eitje bakken voor mijn ontbijt en warm eten klaar maken aangezien ik nog steeds geen gas heb. Dit heb ik weer doorgegeven aan het kantoor van Prime Trust, dus ik hoop dat hieraan gewerkt wordt. . Er zit ook nog geen verandering in de behandeltechniek van mijn Indiase collega fysiotherapeuten. Alle poli patiënten, in totaal heb ik er vandaag 5 gezien, krijgen allemaal 2-3 apparaten en geen oefentherapie. Al was er wel 1 uitzondering: een longpatiënt met ademhalingsproblemen kreeg oefeningen , tapotade en drainage houdingen aangeleerd. Ook in de kliniek is het niet spectaculair: de demente non is met moeite in de benen te krijgen en in het weeshuis heeft Sendhil een 3 jarig kind met een waterhoofd en een halfzijdige verlamming geoefend en doorbewogen.. inmiddels ken ik de eerste Tamil woorden voor " hallo is vanakkam " en " tot ziens is parpom" en "water is thannir" en "dank U is nandri". De mensen in het ziekenhuis vinden het wel leuk om mij Tamils te horen spreken. ' s Avonds spreek ik via de videochat/ Facebook Messenger mijn collega Manesh uit Kathmandu. Ik mis hun enthousiasme en leergierigheid wel. Bijna was dit niet mogelijk geweest want mijn tablet wilde met geen mogelijkheid opstarten. Het euvel werd waarschijnlijk veroorzaakt doordat de accu helemaal leeg was. Maar gelukkig ,na een half uurtje opladen, kreeg ik weer beeld. Ik moet er niet aandenken dat ik hier zonder mijn tablet zou moeten doen want dan kan ik niet meer mailen, nieuws lezen , naar de online radio luisteren, mijn weblog maken, mijn reisdocumenten lezen, foto' s maken, op internet dingen opzoeken etc. Maar gelukkig hij doet het weer !!
Donderdag 5 januari:
De dag begint wat ongelukkig, want de watertank is leeg waardoor ik geen water heb om mijn w.c. door te spoelen en om te douchen. Daarvoor moet ik eerst via een schakelaar de pomp aanzetten en na een half uur heb ik weer water om te douchen. En als ik mijn huis verlaat om naar het ziekenhuis te lopen krijg ik het slot van de buitenpoort niet open. Ik roep de hulp in van buurvrouwen die op straat staan te praten, maar die slagen er ook niet in om de poort open te krijgen. Het kantoor van Prime Trust is nog niet open dus zij kunnen mij ook niet verlossen. Maar na veel hangen en wurgen lukt het me eindelijk toch nog om hem open te krijgen. In het ziekenhuis heeft Dr.Ranganath ( directeur) gevraagd om bij hem langs te komen. Hij vraagt mij hoe het gaat. Ik leg hem uit dat de fysiotherapie hier vnl. met apparaten werkt (volgens voorschrift van de artsen), wat volgens de nieuwe inzichten achterhaald is en dat er geen aandacht wordt geschonken aan onderzoek en oefeningen. Ik vertel hem dat ik hun niet in de problemen wil brengen door dit voorschrift van de artsen te negeren, maar dit wel zou moeten doen om een beter resultaat te krijgen van de fysiotherapie behandeling. Hij erkent dat Zuid India achter loopt in deze ontwikkeling en dat ik hun veel kan leren en de voorschriften van de artsen moet negeren want ze weten niet beter. Dit te horen doet mij wel goed en versterk mijn motivatie om door te gaan. Hopelijk komen in de komende weken voldoende patiënten om dit te bewijzen. Maar vandaag zien we maar een handje vol patiënten. Het voordeel is wel dat ik veel kan praten met andere medewerkers van ziekenhuis en te horen krijg dat het personeel in het " Government ziekenhuis" minstens 2x zoveel verdiend dan het Cluny zkh (privé zkh), dat de patiënten daar gratis worden behandeld, waardoor het daar erg druk is , maar wel ten koste gaat van de kwaliteit van het onderzoek en behandeling.
Vandaag heb ik dan eindelijk mijn gasfles gekregen en is mijn fan gemaakt.
Van mijn buur familie hoor ik dat de inwijding van de Saturn Mala niet doorgaat op zaterdag 7 januari omdat de grootmoeder is overleden waardoor het volgens de Hindoestaanse cultuur niet toegestaan is voor de mannelijke leden van de familie om gedurende 1 jaar dit soort rituelen of festiviteiten te vieren. Jammer ! Maar ik heb er wel een " zus" bij gekregen want moeder Ezhilarosi vindt mij zo aardig en ziet mij als haar zus. Ze laat me de trouwfoto's van haar 2 dochters zien, die met 2 broers getrouwd zijn. Haar zoon Ganesha, die nog uitgehuwelijkt wordt, regelt voor mij een Indiase sim kaart zodat zij mij kunnen bellen. Mogelijk kan ik toch een Saturn Mala bijwonen van iemand anders. Dus ik kijk terug op een zeer geslaagde dag !
Vrijdag 6 januari:
Vandaag kan ik mijn wens voorzichtig in de praktijk brengen. Twee patiënten geven toestemming als ik hun vraag of ik hun mag onderzoeken en behandelen. Ze reageren positief op mijn behandeling (hopelijk morgen ook nog!). Daarnaast komt er ook nog een mevrouw die een paar maanden geleden bevallen is van een kind. Zij krijgt buik-en bekkenbodem oefeningen. Dit is op zich hartstikke goed, maar ik vraag me af wat er bij deze patiënte blijft hangen want er wordt meer vertelt dan geoefend tijdens een eenmalige sessie. Aan het eind van de middag ga ik boodschappen doen o.a. op de overdekte markt. Vergeleken met Nederland is alles heel goedkoop: 1 kg rijst 50 ct, 1 pond uien 15 ct, 1 kg tomaten 10 ct 1 pond worteltjes 25 ct , 1 kg mandarijnen 50 ct. etc.
Thuis maak ik een geïmproviseerde rijstmaaltijd klaar met de schaarse hulpmiddelen die hier aanwezig zijn. Het smaakte best aardig !
Zaterdag 7 januari:
Helaas kreeg ik vandaag geen kans om dezelfde patiënten als gisteren te behandelen want Aruna gaf me daarvoor geen gelegenheid. Ik heb het gevoel dat deze fysiotherapeuten niet echt open staan om iets nieuws van mij te leren. Ze hebben overal een verklaring voor om zodoende alles bij het ouden te houden. Jammer, hopelijk verandert hun houding in de komende 3 weken. Maar ik kan gelukkig voldoende positieve energie halen uit andere dingen die gebeuren. Zo vroeg Kandar Sammi of ik met hem mee wilde gaan naar het Government ziekenhuis naar de oog-donatie afdeling Een 17 jarige zus van zijn vriend had zelfmoord gepleegd en Kandar Sammy heeft een coördinerende functie bij oog en bloeddonaties.
En om 16.30 uur ga ik naar mijn buurvrouw Ezhilarosi ( mijn nieuw zus) die me uitgenodigd heeft. Ik krijg een rijstmaaltijd aangeboden en een kop koffie. Ook haar dochters Bala en Sijitha en hun kinderen zijn thuis. ' s Avonds laat Ezhilarosi mij, achter op haar scooter, 2 mooie Hindoe tempels zien. Ook ik krijg van de priester de nodige zegeningen met water en kleurstoffen. Dus ik hoop dat de goden mij goed gezind blijven.
Zondag 8 januari:
Vandaag zondag, de enigste vrije dag in India, woon ik een lezing van Dr. N.K. Majumber bij in de Conferentie hal van het Cluny ziekenhuis met als thema " Birthday of Medicine" over de geschiedenis van de geneeskunde. Hij bracht het op een leuke manier. Daarna was er een lekker vegetarisch en een niet vegetarisch buffet (dus ik hoef vanavond niet te koken). 's Middags loop ik over het strand, samen met vele andere Indiërs, die hier ook van genieten. Sommigen gaan pootje baden in de branding, maar dat is eigenlijk verboden I.v.m. de sterke stroming, en worden dan ook uit het water gejaagd door de politie. Daarna ga ik nog 2 Hindoe tempels bekijken, waar heel veel mensen komen bidden. En ik heb zelfs een katholieke kerkdienst bijgewoond. Het valt wel op dat deze beter bezocht worden dan in Nederland.
Maandag 9 januari:
Ook vandaag merk ik dat collega Aruna niet echt open staat om iets nieuws te leren. Ze houdt het liever bij haar oude en vertrouwde behandeltechniek met apparaten. Het voordeel is dat je daarbij niet hoeft na te denken en je kunt het apparaat de schuld geven als klachten verbetering achterwegen blijft. Maar ik pas hiervoor. Dit vertel ik haar ook, maar een reactie van haar blijft (nog) achterwegen. Ook zit er weinig variatie in het aantal patiënten en hun aandoeningen, zodoende kan ik mijn energie ook niet goed kwijt. Alleen van Kandar Sammi krijg ik positieve energie. Hij bemiddelt bij donor- donaties en laat mij boeken met certificaten zien van mensen die o.a. na hun dood hun ogen afstaan. 's Avonds bezoek ik samen met een andere Nederlandse vrijwilligster 2 andere projecten die door Prime Trust worden gefinancierd en gesteund, namelijk een weeshuis voor 15 meisjes en een huis waar kinderen van ouders met een laag IQ huiswerkbegeleiding krijgen. De kinderen zien er gelukkig uit en het gedoneerde geld lijkt goed te worden besteed.
Dinsdag 10 januari:
Vandaag heb ik een kleine overwinning behaald waar ik erg blij mee ben. Wat is er namelijk gebeurd: een lilliputter kwam weer voor behandeling wegens lage rugklachten. Hij kreeg hiervoor UKG en machinale tractie. Sendhil, de fysiotherapeut, vraag aan me of ik een manuele tractie kan laten zien. Maar ik ga patient eerst onderzoeken en vind een geblokkeerd S.I./ bekken gewricht. Ik mobiliseer en manipuleer dit bekken gewricht en patiënt is klachten vrij. Hopelijk gaan de ogen nu open bij de Indiase collega' s want een machinale tractie zou nooit dit resultaat gegeven hebben bij deze aandoening.
Aan het eind van de middag heb ik ook nog een bezoek gebracht aan het Nallam ziekenhuis. Ik dit ziekenhuis zou ik eerst gaan werken, maar zij laten daar geen vrijwilligers werken die met een toeristenvisum India binnen gekomen zijn, omdat dit officieel niet toegestaan is (wel op een studentenvisum). Maar ik was benieuwd hoe de fysio. afdeling er daar uitzag. Ik werd ontvangen door Dr. Nallam en daarna door de werkzame fysiotherapeut. Het was een pittige en frisse vrouw die de patiënten wel onderzoekt en oefeningen geeft en minder werkt met apparaten. Maar de fysio.ruimte was niet meer dan een kamertje van 3 bij 3 meter. Ik heb haar mijn Indiase telefoon nummer gegeven zodat ze me kan bellen als ze hulp nodig heeft.
' s Avonds heb ik zelf maar weer eens primitief gekookt, want ik heb nauwelijks pannen: rijst met groenten en een gebakken ei: het smaakte prima!
Ik zie dat er wel reacties komen op mijn weblog en nota bene zelfs een van mijn Nepalese collega Manesh met wie ik ook een trekking heb gemaakt in Nepal. Hij schreef, tot mijn stomme verbazing zelfs in gebrekkig Nederlands. Geweldig !!!!
Woensdag 11 januari:
Vanochtend bezoek het fitnesscentrum waar mijn fysio.collega Sendhil van 5.30 - 9.30 uur dagelijks ook werkzaam is. Het is een mooi centrum met de allernieuwste fitness apparatuur wat pas 1 maand geleden geopend is. Ze hebben zowel trainers als fysiotherapeuten in dienst. Ik had niet verwacht dat ze hier wat dat betreft zo up tot date zouden zijn. In het ziekenhuis gebeurd niets spannends, dus ik ga op zoek naar andere dingen waar ik energie van krijg.
Aan het eind van de middag bezoek ik mother Theresa children home wat geleid wordt door zusters van dezelfde orde als zuster Liaros die wij als patiënt op de fysio.afd. hebben behandeld. Hier wonen 50 deels geestelijk en lichamelijk gehandicapte kinderen. Erg aandoenlijk. Ik spreek een Duitse vrijwilligster die de Feldenkraismethode bestudeert en die momenteel daar werkzaam is. Leuke vrouw, ik denk dat ik haar en de kinderen vaker ga opzoeken. ' s Avonds spreek ik via Messenger met een collega uit Kathmandu, erg leuk, zij missen mij maar ik mis hun ook.
Donderdag 12 januari:
Het wordt me steeds duidelijker dat mijn werkmissie hier waarschijnlijk niet zal slagen dankzij het autoritaire beleid van de artsen. Zij schrijven voor hoe de patiënt behandelt moet worden. Als de patiënt na een paar behandelden geen verbetering ervaart en terug gaat naar de arts en hij komt erachter dat de fysiotherapeut niet datgene heeft gedaan wat hij voorgeschreven heeft dan krijgt de fysiotherapeut op zijn kop en stuurt hij geen patiënten meer door.
Vrijdag 13 januari:
Vandaag ga ik weer bij De. Ranganath langs de chef executieve officier van het ziekenhuis. Ik vertel mijn ervaringen op de fysio.afdeling. Het is voor hem herkenbaar, Hij wil het ook graag veranderen, maar staat een beetje machteloos. Hij vraagt me om een mail te schrijven naar de directie waarin ik de tekortkomingen beschrijf. Om toch nog nuttig bezig te zijn ga ik weer op bezoek bij Mother Theresa children home. Zij kunnen mijn hulp goed gebruiken bij het behandelen van de gehandicapte kinderen.
Zaterdag 14 januari:
Vandaag hebben we een vrije dag want het is Pongal. Dit is een traditioneel Oostfeest in Zuid India : zie onderstaande beschrijving. Vandaag is het de 2de Pongal dag gewijd aan Lord Surya (Hindu zonnegod.) De Hindu' s beginnen de dag met een puja ( aanbidding) en koken rijst in melk in een aarden pot welke wordt geofferd aan deze god samen met suikerriet, kokosnoot en bananen. Ik ben bij de buren uitgenodigd om dit feest samen met hun te vieren. Heel bijzonder !! Ze hebben een eigen tempeltje in huis, en met een brandend vuur op een schaal wordt het huis doorlopen en iedereen gezegend en vervolgens wordt op een kurkuma blad de Pongal e.a. gerechten opgediend en zittend op de grond met de rechter hand opgegeten. Helaas lopen de voorbereidingen uit ( niets gaat hier op tijd,) waardoor ik de lunchmaal snel naar binnen moest werken omdat ik bij een medewerker van het ziekenhuis ook ben uitgenodigd. Gelukkig brengt Ezhilarosi me met de scooter naar het ziekenhuis waar ik opgepikt zou worden. Maar daar word ik opgebeld dat die viering uitgesteld is tot morgen. Dat was balen, had ik me voor niets zo gehaast. Dus ik breng de rest van de middag lekker kuierend op het strand door, wat ook wel lekker was. Regelmatig word ik gevraagd, door locale toeristen, of ze samen met mij op de foto mogen. Ik bezoek ook nog een expositie van sieraden,tekeningen en kleden. En ondanks dat het een feestdag is, zijn de meeste winkels en marktem gewoon open. Dus het is toch nog een geslaagde dag geworden.
Zondag 15 januari: Mattu Pongal.
' s Morgens draai ik eerst mijn was in de wasmachine. Ja we hebben in huis een wasmachine, die alleen met koud water wast: een luxe en de was is schoon geworden. Daarna bezoek ik nog een paar tempels want met Pongal wordt er extra veel geofferd en iedereen krijgt een bakje met zodtev Pongal.
Daarna ga. Ik lunchen bij mijn collega Sendhil die me bij zijn ouders heeft uitgenodigd. Zijn moeder heeft een Frans getinte warme maaltijd gemaakt met stokbrood, rijst, bietensaladev, kip en caramel vla na.( zij kookt doordeweeks bij een Frans gezin). Het is erg lekker, maar ik voel me wat opgelaten omdat zij gedekt hebben voor mij alleen en willen continu mijn bord vol scheppen. Om 14.15 uur komt Kandhar Sammy met ophalen met zijn motor. Eerst rijden we naar zijn schoonouders waar zijn vrouw en kinderen e.a. familie leden ook zijn. Ook zij bieden me eten aan , waar ik voor bedankt want ik zit nog vol, en geven me een zakje met snacks en bananen mee. Daarna rijden we door naar het dorp Thaval Kiuppem. Hier wordt, samen met de hele staf van HUMAN RESOURCES AWARD, Pongal gevierd. Zo'n 40 vrouwen van het dorp koken op een hout vuurtje , in een aardewerk pot, pongal ( rijst in water en melk en veel suiker). Bananen en kokosnoten worden aan de goden geofferd in de hoop op een goede oogst. Er wordt een stoelendans georganiseerd en veel foto's gemaakt. De president van HUMAN RIGHT AWARD, houdt een speech en van mij wordt ook een dankwoord verwacht waarop met luid applaus wordt gereageerd. En ik heb weer 2 sjaals erbij,: ik kan bijna een sjaal winkeltje gaan beginnen Zaterdag 14 januari:
Vandaag hebben we een vrije dag want het is Pongal. Dit is een traditioneel Oogstfeest in Zuid India : zie onderstaande beschrijving. Vandaag is het de 2de Pongal dag gewijd aan Lord Surya (Hindu zonnegod.) De Hindu' s beginnen de dag met een puja ( aanbidding) en koken rijst in melk in een aarden pot welke wordt geofferd aan deze god samen met suikerriet, kokosnoot en bananen. Ik ben bij de buren uitgenodigd om dit feest samen met hun te vieren. Heel bijzonder !! Ze hebben een eigen tempeltje in huis, en met een brandend vuur op een schaal wordt het huis doorlopen en iedereen gezegend en vervolgens wordt op een kurkuma blad de Pongal e.a. gerechten opgediend en zittend op de grond met de rechter hand opgegeten. Helaas lopen de voorbereidingen uit ( niets gaat hier op tijd,) waardoor ik de lunchmaal snel naar binnen moest werken omdat ik bij een medewerker van het ziekenhuis ook ben uitgenodigd. Gelukkig brengt Ezhilarosi me met de scooter naar het ziekenhuis waar ik opgepikt zou worden. Maar daar word ik opgebeld dat die viering uitgesteld is tot morgen. Dat was balen, had ik me voor niets zo gehaast. Dus ik breng de rest van de middag lekker kuierend op het strand door, wat ook wel lekker was. Regelmatig word ik gevraagd, door lokale toeristen, of ze samen met mij op de foto mogen. Ik bezoek ook nog een expositie van sieraden,tekeningen en kleden. En ondanks dat het een feestdag is, zijn de meeste winkels en marktem gewoon open. Dus het is toch nog een geslaagde dag geworden.
Zondag 15 januari: Mattu Pongal.
' s Morgens draai ik eerst mijn was in de wasmachine. Ja we hebben in huis een wasmachine, die alleen met koud water wast: een luxe en de was is schoon geworden. Daarna bezoek ik nog een paar tempels want met Pongal wordt er extra veel geofferd en iedereen krijgt een bakje met Pongal.
Daarna ga. Ik lunchen bij mijn collega Sendhil die me bij zijn ouders heeft uitgenodigd. Zijn moeder heeft een Frans getinte warme maaltijd gemaakt met stokbrood, rijst, bietensalade, kip en karamel vla na.( zij kookt doordeweeks bij een Frans gezin). Het is erg lekker, maar ik voel me wat opgelaten omdat zij gedekt hebben voor mij alleen en willen continu mijn bord vol scheppen. Om 14.15 uur komt Kandhar Sammy met ophalen met zijn motor. Eerst rijden we naar zijn schoonouders waar zijn vrouw en kinderen e.a. familie leden ook zijn. Ook zij bieden me eten aan , waar ik voor bedank want ik zit nog vol, en geven me een zakje met snacks en bananen mee. Daarna rijden we door naar het dorp Thaval Kiuppem. Hier wordt, samen met de hele staf van HUMAN RESOURCES AWARD, Pongal gevierd. Zo'n 40 vrouwen van het dorp koken op een hout vuurtje , in een aardewerk pot, pongal ( rijst in water en melk en veel suiker). Bananen en kokosnoten worden aan de goden geofferd in de hoop op een goede oogst. Er wordt een stoelendans georganiseerd en veel foto's gemaakt. De president van HUMAN RIGHT AWARD, houdt een speech en van mij wordt ook een dankwoord verwacht waarop met luid applaus wordt gereageerd. En ik heb weer 2 sjaals erbij,: ik kan bijna een sjaal winkeltje gaan beginnen. Op de terugweg gaat het hele HUMAN RIGHT AWARD team nog bij de ouders langs van het 17 jarige meisje die zelfmoord heeft gepleegd wegens een niet toegestane affaire met een jongen. zij krijgen een certificaat omdat ze haar ogen gedoneerd hebben. Ze waren zeer emotioneel.
Als ik om 19.30 uur terug ben op mijn kamer kan ik meteen doorlopen naar mijn buren bij wie ik weer uitgenodigd was voor het Pongal diner met rijst, 2 soorten vlees, groenten op een kurkuma blad, wat we genuttigd hebben op de grond in lotushouding ( wat mij niet zo goed af gaat). Het was het dagje wel weer !!!!.
Maandag 16 januari: Carina
De Rangolies met koeien hebben vandaag weer plaats gemaakt voor Rangolies met kinder-taferelen want het is Carina, familie dag waarop kinderen geld vragen/krijgen van familieleden, buren en vrienden. Dit was duidelijk zichtbaar op het strand en in het park waar vele gezinnen rondliepen likkend aan een ijsje en genoten van andere lekkernijen. Op de fysiotherapie afdeling was het nog rustiger dan op andere dagen. De tijd werd nuttig besteed met het verscheuren van oude rapporten, wat handmatig blad voor blad ging. Na een half uur hield ik het voor gezien en ben naar het Zuster Theresa meisjes tehuis gegaan waar ik 2 gehandicapte kinderen behandeld heb, zo heb ik me toch nog wat dienstbaar gemaakt. Inmiddels ben ik ook lid geworden van de HUMAN RIGHT AWARD.
WAT IS PONGAL IN TAMIL NADU (rond 14 januari )
Pongal is een oogstfestival uit Zuid-India en staat voor het gunstige begin van Uttarayana (de noordwaartse beweging van de zon, waardoor de dagen weer langer worden). Te vergelijken met bijvoorbeeld Thanksgiving in Amerika. Het is een feest waarbij de Indiase boeren de natuur bedanken voor de oogsten van het land. Ook de heilige koeien worden extra verwend en vrouwen brengen kleurrijke kolams, gelukbrengende patronen, aan voor hun huizen. Het feest duurt vier dagen. De eerste dag is gewijd aan de regen. Dit is een ‘slechte’ dag. Iedereen ruimt die dag zijn huis op en verbrandt zijn oude spullen. De tweede dag is gewijd aan de zon; iedereen koopt nieuwe spullen, maakt buiten een nieuwe kook plaats en kookt daarop rijst in melk en water, genaamd Pongal.
Als de pot over kookt betekent dit dat men een goed jaar krijgt. Mensen vragen dan ook aan elkaar of ze een goede Pongal hebben gehad. De derde dag is gewijd aan het vee. Al het vee wordt versierd. De horens van de koeien worden geverfd, ze krijgen een bloemenkrans en ballonnen omgeknoopt en er wordt een offer voor de koeien gehouden. De vierde dag is een familiedag. Gezinnen gaan samen familie bezoeken.
EEN AANTAL BIJZONDERHEDEN OVER ZUID INDIA ( TAMIL NADU)
- alcohol verslaving is hier een groot probleem bij mannen m.a.g huiselijk geweld en verkrachtingen. Ze drinken vooral sterke drank met een hoog alcohol percentage wat veel goedkoper is dan wijn of bier. Een flesje rum of brandy van 250 ml kun je al kopen voor 50-80 roepies (50-90 cent)
- Hindi is de nationale taal doch in Tamil Nadu krijg je alleen een baan bij de overheid als je Tamils spreekt. Ook gebruiken ze vaak Engelse woorden in combinatie met Tamils.
- De meeste mensen hebben geen tijd om te sporten omdat ze 1 of meerdere banen hebben om een redelijk inkomen te hebben zodat ze hun gezin kunnen onderhouden. Daardoor blijft er te weinig tijd over om te bewegen met alle gevolgen van dien. Zoals gewichtstoename en allerlei lichamelijke klachten op jonge leeftijd.
- Transseksuelen en oudere alleenstaande vrouwen krijgen van de overheid een maandelijkse bijdrage van 1500 roepies als ze geen werk hebben.
- Transseksuelen zie je hier op strand rondlopen. Ze staan bekend als zakkenrollers.
- Homo's en lesbiennes worden niet geaccepteerd. Ze verliezen hun baan als ze dit bekend maken.
- Het is niet zo dat Hindoes geen rundvlees mogen eten. Dit geldt alleen voor bepaalde kasten.
- Het geëngageerd huwelijk is in India nog steeds standaard. Het meisje trouwt met een voor haar onbekende man en gaat bij zijn familie wonen. Haar familie betaalt, meestal in goud, de bruidsschat die wordt geschonken aan de familie van de bruidegom.
- Het salaris van een fysiotherapeut is hier 15000 roepies per maand (200 euro)
- De Tamils in Tamil Nadu worden een beetje gediscrimineerd door de Noord Indiërs. De lokale agrariërs klagen steen en been omdat er een dam afgesloten is waardoor hun landbouwgrond een tekort aan water heeft en hun producten niet wil groeien.
- 14 t/ m 16 januari wordt in Tamil Nadu Pongal gevierd ( zie elders) en op de 2 de dag vindt traditioneel Jallikattu plaats (letterlijk omarmen van een stier) wat een soort stieren vechten is. Dit wil de regering verbieden omdat er net zoals in Spanje doden en gewonden bij vallen. Doch de lokale bevolking komt daartegen in actie.
- Tamil Nadu heeft een tropisch klimaat.Het grootste voordeel hiervan is dat de temperatuur verschillen tussen de zomer en de winter kleiner zijn. Het kan flink regenen tijdens de moesson (juni tot oktober). Er kunnen dan korte maar heftige regenbuien vallen. De temperatuur in het zuiden van India is het hele jaar rond de 30 graden. De beste maanden om het zuiden te bezoeken zijn oktober tot en met april. In december en januari is het winter en bij 30 graden vinden de mensen het hier koud.
- In India bestaat nog het KASTEN STELSEL: bestaande uit: X Shudra’s: kaste van de handwerkers X Brahmanen: kaste van de priesters X Kshatriya”s: kaste van de krijgers X Vaisha’s: kaste van de boeren X Dalits: kasteloze, de onaanraakbare. Doen onrein werk wat niemand anders wil doen. In 1950 officieel afschaffing van het kastenstelsel maar het leeft nog steeds!
- Getrouwde vrouwen zijn herkenbaar aan hun Tika op hun voorhoofd en de ringen om hun tenen beiderzijds Aan de mannen kun je niet zien of ze wel of niet getrouwd zijn.
Dit waren weer mijn belevenissen van de eerste 20 dagen in Zuid India. Het waren weer heel andere belevenissen dan in Nepal, maar ook heel bijzonder om mee te maken. Jammer genoeg heb ik uit mijn werk minder voldoening gehaald, maar dit werd wel gecompenseerd door andere avonturen.
Groetjes van Francine
-
17 Januari 2017 - 16:43
Pieter Thea:
Hoi Francine,
Weer al je nieuwe avonturen gelezen en de prachtig kleurige foto's. Mooi hoor. alle goeds en hartelijke groeten. -
17 Januari 2017 - 16:57
José:
Ben er voor gaan ziten en heb je verslag weer gelezen, beleven van allerlei avonturen. Geniet ervan, bij ons heeft het gesneeuwd afgelopen weekend, vandaag een prachtige dag koud maar met veel zon. Groetjes José en Bert -
17 Januari 2017 - 17:06
Els En Louis:
Hoi Francine, inderdaad we ontvangen je berichten! Mooie verhalen hoor. Je verhalen ademen steeds meer een sfeer van een Nederlandse vrouw die in toenemende mate op haar gemak is in den vreemde. Genietze verder. Liefs van ons. -
17 Januari 2017 - 17:26
Jacqueline:
Hallo Francine,
Leuk om weer iets van je te horen., we dachten al waar zit ze toch.
het is mooi om je verslagen te lezen en dat je de mensen daar nog wat kunt bijbrengen.
Het klinkt allemaal wel alsof je een volleerde wereldreiziger bent.
we wensen je nog veel plezier en geniet ervan, tot je volgende verslag een hartelijke groeten van ons -
17 Januari 2017 - 18:03
Frans:
Hoi Francine ziet er geweldig uit in zIndia. Komt een beetje overeen met mijn gevoel van dat land. Ik had echter verwacht dat het medische deel veel moderner zou zijnmijn groet. Frans -
17 Januari 2017 - 19:24
Adri Luypers:
Hoi Francine,
Dit is wel even iets anders wel geweldig dat e mensen zo gastvrij zijn.
Kun je daar in je eentje over de straat?
Jammer dat de mensen in het ziekenhuis zo star zijn en niet open staan voor vernieuwingen,
en het allemaal bij het oude laten voor hun wel zo makkelijk.
Gelukkig kun je je energie wel kwijt in andere dingen maar ik Denk niet dat je dit verwacht had.
Zeker na Nepal waar ze zo leergierig zijn.
Voor ons is het wel heel interessant om je belevenissen mee te beleven.
Geniet nog van de gastvrijheid van de mensen en al de indrukken van het land.
Groetjes, Theo Adri -
17 Januari 2017 - 22:14
Theo Van Den Berg:
Vanakkam...Francine,
Weer geweldig om je verslag van afgelopen periode te mogen ontvangen,
en vooral zo vertrouwt en herkenbaar om te lezen.
Blijf vooral genieten van jouw reis, wij gaan dat ook doen vanaf 30 jan.a.s.
voor 10 dagen naar Zuid-Spanje.(Nerja) Er kan buiten nog steeds niet ge-
tennist worden en de kleine blessure's zijn inmiddels geheeld.
Parpom............. Groetend vanuit koud IJsselstein..............Theo & Gerry . -
18 Januari 2017 - 08:53
Nardy:
Goedemorgen Francine,
Het is hier een mooie witte en koude wereld.
Heel wat anders dan bij jou.
Vandaag vinden er de eerste schaatswedstrijden buiten plaats.
Dus lekker winter in IJsselstein.
Wat een belevenissen en een frustratie onderga je daar.
Ook zie ik je steeds op de harde kale vloer eten.
En heeel veeel mooie sjaaltjes dragen.
Meid geniet van die andere wereld.
Lieve groet,
Nardy
-
18 Januari 2017 - 10:38
Desiree:
Het blijft apart om te lezen dat elk land en elke cultuur weer anders is. Wat een verschillen..
Geniet vooral van al het mooie dat je ziet en de positieve dingen die je tegenkomt.
Bijzonder om te lezen hoe open en gastvrij de mensen daar zijn. Daar kunnen we hier nog veel van leren.
Veel plezier nog!
Groetjes Desiree
-
18 Januari 2017 - 13:15
Ineke Zijdel:
Een heel verhaal Francine, jammer dat jij je kwaliteit als fysiotherapeut niet goed kan benutten. Maar als je bedenkt dat de dokter daar blijkbaar de autoriteit is die beslsit over hoe een patient behandeld moet worden dan is die terughoudendheid wel te begrijpen. Ook al is het anders dan je had gehoopt en verwacht toch doeje wel erg leuke contacten en ervaringen op, dat is toch mee genomen. Hoe lang ga je hier nog blijven? Heb je al plannen voor de volgende fase? Ik vind het erg leuk om op een afstand zo jouw belevenissen te volgen.
heb het goed, hartelijke groeten, Ineke -
18 Januari 2017 - 18:57
Femke:
En, wat heb je in je speech gezegd?
Dank Francine, voor je mooie verslag. Echt India met zijn plussen en minnen. Gelukkig zijn er genoeg plussen. En is er genoeg om je aan te verwonderen!
Heel veel plezier en liefs uit Ijsselstein in winterse sferen(alles is mooi wit) -
18 Januari 2017 - 22:09
Mirjam:
Hoi Francine,
Wat een belevenissen weer. Je bent een volhouder!
De fysiotherapie loopt wel enorm achter, gelukkig is het hier heel anders! Ik kan me voorstellen hoe frustrerend het daar is voor je; je wilt werken op je eigen manier maar dat kan dus niet.
De foto's zijn weer prachtig; mooi dat je veel mee mag vieren met de lokale bevolking, heel bijzonder!
Hier zitten we ondertussen in de winterkoude: het vroor vandaag overdag. We hopen dat we kunnen schaatsen maar dat zit er waarschijnlijk niet in.
Groetjes!
Mirjam
-
23 Januari 2017 - 13:30
Marian:
He Francine,
Hier van mij een wat late reactie, want bij toeval kwam ik je verslag tegen: IN MIJN SPAM NAMELIJK.
Weer genoten van je verslag en ik ben nu ietsje minder jaloers op je en dat heerlijke weer daar, omdat ik gisteren fantastisch heb kunnen schaatsen bij mij achter. Prachtig glad ijs met hier en daar een kraakje, maar het voelde goed. In het begin wat onwennig, maar na een tijdje had ik de slag wel weer te pakken. Het was super rustig omdat steeds op het nieuws werd aangegeven dat het ijs nog niet betrouwbaar was. Het was ook nog eens heerlijk zonnig weer en werkelijk bladstil. Echt geen zuchtje wind. Er wordt hier zelfs een smog waarschuwing afgegeven vanwege het totaal ontbreken van wind. Heel bijzonder in de winter.
Ik zal je via de mail wel even wat foto's sturen van het winterlandschap hier.
Verder gaat het goed hier en kan ook ik jou beamen dat je inderdaad NOOIT te oud bent om te leren. Iedere dag opnieuw ;-).
Geniet weer van alle mooie avonturen daar en ik kijk uit naar je volgende verslag.
Lieve groeten uit een winters IJsselstein
Marian -
01 Februari 2017 - 01:59
Manish:
Hallo francisca ....
zijn altijd spannend en leuk om je blog lezen ... sorry ik was beetje laat om te antwoorden op it..i geen gebruik maken van Facebook elke dag, zodat uw berichten gemist ..
Ik voel me verdrietig dat die fysiotherapeuten de waarde van manuele therapie en oefeningen die meer belangrijk is voor de patiënten niet kon leren .. Ik zou willen dat het eerder verandert ..
Zuid-India is een fantastische plek met meer belang wordt gehecht aan religie en cultuur, dat is waarom u meer tempels en aardige mensen kunnen zien ...
hehehehe ... het is een goede tijd dat je er voor Pongal celebration..we gebruikt om een dag vakantie voor hebben toen ik in Mangalore.
Terug in Nepal, is de winter eindigt met kleine stijging van de temperatuur overdag. en we missen je in ons ziekenhuis en enkele patiënt had me vragen over u en wanneer je weer terug zullen komen .. heheheh
ik mis je enorm...
alles gaat goed en je weet de rest hoe het gaat in onze afdeling met Alok en Goma ... heheheh
en ziet eruit alsof je het verzamelen van veel sjaals gegeven als een blesaing door alle .. je kunt ze hangen in je deur terug in nederland ...
ik wens je heel veel succes en hebben een mooie tijd en neem een goede zorg voor jezelf te ..
ik zal uw blog te lezen zo nu en dan en het gevoel dat ik op reis ben met u ook .. heheheh
ik mis u ... TakeCare en bye bye .. -
02 Februari 2017 - 17:42
Lies:
Hallo Francine,
Ik bewonder je moed en doorzettingsvermogen.
Heel knap dat je doet wat je kunt en ook nog probeert de situatie her en der onder de aandacht te brengen!
Corruptie werkt verlammend hoor.
Fijn dat je zoveel aardige mensen ontmoet!
Hier windt iedereen zich op over de idioterieën van Trump en de gevolgen van zijn decreten.
Ik mis een beetje het enthousiasme van zijn aanhangers die dus niets zeggen over wat zij zo goed vinden van zijn maatregelen....
Blijf jij nog een beetje op de hoogte van wat er in de wereld gebeurt of hou je je daar niet mee bezig?
Je foto's zijn heel leuk!
Hartelijke groet,
Lies
-
05 Februari 2017 - 20:53
Annemieke:
Ha Francine,
Mooi om jouw verslag van je start in Zuid-India te lezen... Wat een verschil met Nepal; wat een andere situatie in het ziekenhuis.. UKG, apparaten, en recepten-fysiotherapie... tja dat is dan even zuchten. Maar je blijft het proberen en geeft niet op, enthousiasme en doorzettingsvermogen, petje af!!
Verder ben ik verbaasd hoeveel je elke dag weer beleeft en wie je allemaal ontmoet.. Zo leuk lijkt me dat!
Prachtige foto's... ik geniet lekker mee,
Groetjes van Annemieke
(PS stel je van je Antonius-kerstkado niet al te veel voor...)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley